Wilk falklandzki-informacje

Wilk falklandzki (Dusicyon australis) – wymarły gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych. Występował wyłącznie na Falklandach. Został odkryty w 1690. Na początku XIX w. był jeszcze liczny. Przypuszcza się, że ostatni osobnik został zabity w 1876.

Długość ciała: ok. 90 cm.

Długość ogona: ok. 30 cm.

Sierść: brązoworuda z czarnymi znakami.

Środowisko: piaszczyste wybrzeża.

Pożywienie: ptaki (pingwiny,gęsi Magellana).

Wielkością przypominał kojota, ale był bardziej krępy, miał krótki pysk i szczęki przystosowane dochwytania dużych ofiar, takich jak foki i pingwiny.
Wytępiony jako szkodnik przez europejskich kolonistów ok. 1876, poza kilkoma osobnikami, które bezskutecznie hodowano w Ogrodzie Zoologiczny w Londynie z nadzieją na przychówek. Do dziś zachowało się około 10 okazów muzealnych.
Przez ponad 150 lat naukowcom nie udało się ustalić pochodzenia gatunku oraz sposobu jakim zasiedlił wyspy oddalone od kontynentu o prawie 500 km. Dopiero niedawno opracowano jego drzewo genealogiczne, porównując próbki DNA pięciu okazów z materiałem genetycznym innych psowatych, a wyniki analiz opublikowana na łamach Current Biology w listopadzie 2009 roku. Okazało się, iż wilk falklandzki wyodrębnił się przynajmniej 70 tys. lat temu, czyli ponad 50 tys. lat wcześniej niż na Falklandach pojawili się pierwsi ludzie. W ten sposób obalono powszechnie przyjetą tezę głoszącą, iż zwierzeta zostały udomowione na kontynencie i przywiezione na wyspy przez osadników.